Wij volleyballers hebben ons al heel wat jaren door de tijd heen gesneld, de tijd geconsumeerd, de tijd ingehaald en de tijd aan ons voorbij laten gaan. Terugdenkend aan 35 jaren Vlieland is terug glijden naar eenvoudig op te diepen herinneringen en die te laten opdoemen in het rijke heden.
Broekjes waren we nog in het begin en heel korte sportbroekjes droegen we. Als ik de foto's zie van de beginjaren dan zit hier nu een groep mensen die sinds toen toch zeer veranderd is. We zijn gegroeid en gerimpeld, belezen en bereisd, gestudeerd en geslaagd, we hebben geleefd en we zijn door het leven elk op zijn of haar eigen wijze getekend. De meesten van ons werken nog, een enkeling geniet van dat het niet meer hoeft of moet accepteren dat het niet meer kan. Zo beleeft ieder van ons zijn eigen leven met unieke herinneringen waarvan 1 deel toch steeds weer samenvalt: dat is ons gemeenschappelijk korte verblijf op Vlieland. Elk jaar weer drie dagen lang en dat is, als je daar echt bij stil staat, toch bijna 1% van onze tijd, zonder voorbereidingen. Je zal het als salaris moeten inleveren en je weet hoe veel het is.
Denkend aan de beginjaren komen vele beelden naar boven. Ooit bivakkeerden we in het mooie West End aan de Dorpsstraat. Daarna ontdekten we de charme van het Doniahuis, waar we als jong volwassenen ons de koude oorlog praktijken van slaapzalen met stalen britsen met spiraalmatras lieten welgevallen. Die kwelling verstoorde onze nachtrust echter totaal niet, want we hadden onszelf vaak voordat we gingen slapen een medicinale behandeling toegediend, afgeblust met een passende hoeveelheid gebakken eieren met spek. Die combinatie bracht ons met gemak een uurtje of 6 onder zeil. De leider van vakantieaccommodatie Doniahuis leerde ons klein te zijn in onze eigen grootsheid door ons met strakke hand alles te verbieden wat aan schoolreiskinderen werd verboden. Onze matrassen waren weliswaar op bedplassers voorbereid, maar het eigeel van het zondagochtendontbijt, vaak opgediend door ons aller Wim, Gert of Pieter, werd ons fataal. De slaapzaal was echt te krap na weer een preek op de vroege zondag en ik, geboren Gereformeerd, ontdekte in de toespraak van de leider van Donia weinig overeenkomst met de stichtelijke zondagpreken uit mijn jeugd.
Ieder jaar dat we achter ons lieten zag je ons volleyballers meer volwassen worden en groeien. De slanke jonge goden van het eerste uur en vol vuur, dansten in De Stoep met vele andere Adonissen en het heilige vuur werd tot in de late uren vaak opgestookt tot grote hoogtes. Hoewel het strakke lijf plaats heeft gemaakt voor nieuwe en soms schone Barokke lichaamsvormen; het heeft ons nooit belemmerd om de lange nachten vol met Stones of Meatloaf te absorberen. Niet alles bleef rozengeur en maneschijn. We hebben ook onze beperkingen leren kennen. Nieuwe muziektrends, zoals House en Dancemuziek, wordt door velen afgedaan als teringherrie, terwijl de schoonheid van die muziek door een echte kenner toch wel wordt herkend. Velen van ons laten zich bij die muziek verdrijven van de vaak te volle dansvloer, waar de wettelijke scharreloppervlakte per mens minimaal 2 m2 behoort te zijn.
In al die 35 jaren hebben we alle hoeken van het eiland wel verkend. De twee groepsduinpannen in het westen en in het noorden doen daarbij al jarenlang dienst als openlucht collegezaal, waarin vele urenlange gesprekken spontaan ontstaan en werkelijk waar, over de meest uiteenlopende onderwerpen. Of het nu ging over onderwerpen die onze dierenvrienden aandroegen of over de typische flora en fauna van Vlieland; feit is dat we nu veel meer over het gedrag van pony's en kippen weten dan we vroeger ooit voor mogelijk hadden gehouden. Die uitgebreide kennis is mede blijven hangen door het aanstekende acteertalent van onze faunadeskundige: Harry. Daarnaast hebben we op Vlieland inmiddels zo veel gras- en vogelsoorten gespot dat velen van ons morgen zo als ambassadeur van Vogelbescherming of Natuurmonumenten zouden kunnen worden benoemd.
Als ik probeer af te ronden: het is niet moeilijk om ons collectieve Vlielandgeheugen samen te vatten. Het bestaat uit een samenballing van alle goede herinneringen, een enkele opbloeiende liefde en de kracht van jarenlange repetitie met als resultaat: steeds weer een nieuw hoofdstuk. De zondagse terugreis laat mensen zien die alle goede gedachten over weer 3 dagen Vlieland laten bezinken, een vermoeide lach en soms een hese stem. Op weg naar huis, weer een jaar wachten, maar eerst natuurlijk gewoon de volgende dag, maandag. Voor ons zo gewoon, maar voor de twee in het afgelopen jaar overleden volleyballers uit ons midden bestaat die maandag en "Tot morgen" niet meer. Het gemis van Louis en Han heeft ons diep geraakt en de herinnering aan hen zal wellicht nooit plaats maken voor vergeten. Louis met zijn onafscheidelijk pakje shag, altijd vergezeld van weer een overpeinzing en Han met zijn nooit te stoppen enthousiasme om weer een goed gesprek aan te gaan, theologisch gemarineerd of niet. Het voelt nog onwezenlijk om het zo prille gemis te moeten accepteren...............en toch doen we vandaag wat we al 35 jaren doen.
Vandaag heette gisteren nog morgen en ik merk steeds weer hoe snel alles achter ons ligt. Daarom: ik wens ons toe dat we de levenskunst beheersen om het heden te kunnen omarmen, onze herinneringen te koesteren en de fraaiste ervan op te slaan in ons eigen EAVV -Museum met daarin, voor ieder voelbaar, onze onbetaalbare schatten aan herinneringen.
Meneer Visser, bedankt voor uw komst. Hopelijk heeft u deze groep en dit moment als horend bij uw Vlielandse leven kunnen ervaren. Voor ons allen: een drankje en een hapje en doorgaan met wat ons hier ooit samenbracht.
12 April 2014
